Zasada swobodnego przepływu osób oznacza, że wjazdu można odmówić tylko w przypadku, kiedy zagraża to bezpieczeństwu wewnętrznemu państwa (np. terroryzm) lub narusza podstawowe zasady współżycia społecznego. Jeżeli natomiast odmowa wjazdu związana będzie z wyrokiem skazującym, to uzasadnienie wyroku musi wskazywać na potencjalną groźbę naruszenia porządku publicznego. Całkowicie zostaje zniesiony obowiązek posiadania wizy, niezależnie od celu i czasu trwania pobytu.

We Francji nie ma obowiązku meldunkowego . W praktyce jednak dokument potwierdzający adres zamieszkania (justificatif de domicile) jest potrzebny, aby podpisać umowę o pracę, założyć konto bankowe, złożyć zeznanie podatkowe, zarejestrować samochód itp.

Aby potwierdzić adres, wystarczy posiadać co najmniej jeden z niżej wymienionych dokumentów: rachunek za prąd lub gaz, rachunek za telefon stacjonarny, rozliczenie podatkowe, rachunek za czynsz, polisę ubezpieczenia mieszkania. Zniesienie ograniczeń z zakresie dostępu do zatrudnienia we Francji nie ma jednak związku ze stosowaniem przepisów dotyczących zawodów regulowanych. W zakresie wykonywania zawodów regulowanych (np. adwokat, radca prawny, księgowy) obywatele polscy, podobnie jak obywatele innych państw, które przystąpiły do UE w 2004 r. będą poddani regulacjom francuskim. Zawód regulowany to taki, którego wykonywanie jest uzależnione od spełnienia wymagań kwalifikacyjnych i warunków określonych w odrębnych przepisach. Informacje nt. zawodów regulowanych we Francji można uzyskać na stronie internetowej www.education.gouv.fr

Przystąpienie przez Polskę do Unii Europejskiej 1 maja 2004 r. otworzyło nowe możliwości prowadzenia działalności zarobkowej. Od tej chwili Polacy nie muszą uzyskiwać karty handlowca zagranicznego (fr. Carte d’identite de commercant etranger).

Należy zaznaczyć, że we francuskim systemie prawnym nie istnieje specyficzna ustawa dotycząca spółek z kapitałem zagranicznym. Firmy zagraniczne zamierzające inwestować na terenie Francji mają wiele możliwości, co do ukształtowania swojego statusu prawnego oczywiście w ramach obowiązującego francuskiego prawodawstwa. W zasadzie nie istnieją ograniczenia dotyczące inwestycji zagranicznych we Francji.

Francuskie publiczne służby zatrudnienia to P?le Emploi.
Bliższe informacje, adresy i strony internetowe agencji z całej Francji są dostępne na stronie internetowej www.pole-emploi.fr. W niektórych miastach funkcjonują tzw. "Espaces Cadres", specjalne agencje zajmujące się pośrednictwem pracy dla pracowników wyższego szczebla. Prywatnym odpowiednikiem jest instytucja l`APEC (Association pour l`Emploi des Cadres).

Osoby poszukujące pracy mogą również skorzystać z porad i usług świadczonych przez Centra Informacji Zawodowej i Szkoleń CIO (Centres d`Information et d`Orientation).

Najwięcej ofert pracy we Francji zamieszczanych jest w internetowych serwisach z ofertami. Warto zapoznać się na przykład z tym umieszczanymi w takich portalach jak:

• www.travail.gouv.fr
• www.cadremploi.fr
• www.apec.fr
• www.cadresonline.fr
• www.prisme.eu

Można też szukać pracy na Portalu Mobilności Zawodowej http://ec.europa.eu/eures/ lub w Wojewódzkich Urzędach Pracy w całym kraju.
Pracę we Francji można także znaleźć za pośrednictwem francuskich publicznych służb zatrudnienia, czyli P?le Emploi www.pole-emploi.fr. Aby jednak móc korzystać z tego serwisu, trzeba znać język francuski.

We Francji umowa o pracę jest regulowana nie tylko przez ustawodawstwo krajowe, ale również przez akty prawa międzynarodowego, takie jak konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy, konwencje Rady Europy, a w szczególności prawo Unii Europejskiej.
Podstawowym aktem w systemie prawa francuskiego w dziedzinie prawa pracy jest Kodeks pracy (Code du travail), zawierający przepisy o charakterze ogólnym mające zastosowanie, co do zasady, do każdego stosunku pracy. Regulacje z zakresu prawa pracy można także odnaleźć w Kodeksie ubezpieczeń społecznych (Code de la sécurité sociale).
Obok Kodeksu pracy kluczową rolę odgrywają układy zbiorowe prawa pracy (conventions collectives), w szczególności te, które są zawierane dla poszczególnych sektorów (np. budownictwo i roboty publiczne, metalurgia, transport) lub przedsiębiorstw w drodze negocjacji prowadzonych pomiędzy pracodawcami a pracownikami z danego sektora reprezentowanymi przez związki zawodowe. Jako że układy zbiorowe przewidują częstokroć dodatkowe lub bardziej korzystne dla pracowników uprawnienia niż przepisy kodeksowe, konieczne jest odwoływanie się do ich treści przy zatrudnianiu pracownika.
W prawie francuskim umowa o pracę na czas nieokreślony jest podstawową formą zatrudnienia. Umowa o pracę na czas określony może zostać zawarta tylko w ściśle określonych sytuacjach.

Można pracować legalnie bez podpisania umowy o pracę. Posiadanie odcinków wypłaty (fiches de paye) świadczy o pracy legalnej. Jeżeli nie ma umowy pisemnej zachodzi domniemanie , że pracownik został zatrudniony na czas nieokreślony (CDI), w pełnym wymiarze godzin.

Czas pracy
Przyjęte w lipcu 2016 r. zmiany w kodeksie pracy otwierają drogę do przedłużenia tygodnia pracy z obecnych 35 do 48 godzin, a dnia pracy w różnych przypadkach do 12 godzin Ograniczenie to nie dotyczy niektórych grup pracowników, m.in. przedstawicieli handlowych, kierowników czy służby domowej. Za pracę powyżej tygodniowego limitu czasu pracy pracownik musi dostać dodatek za godziny nadliczbowe.

Urlop wypoczynkowy
Urlop wypoczynkowy przysługuje każdej osobie, która przepracowała przynajmniej 10 dni w tym samym przedsiębiorstwie. Osoba pracująca w niepełnym wymiarze godzin ma takie same prawa jak ta, która pracuje na pełen etat. Podstawą do obliczenia liczby przysługujących pracownikowi dni urlopu jest tak zwany rok urlopowy - okres od 1 czerwca do 31 maja następnego roku. Dla pracowników branży budowlanej i dla innych zawodów objętych układami zbiorowymi, należącymi do kasy urlopów płatnych, rok urlopowy rozpoczyna się 1 kwietnia, a kończy 31 marca następnego roku.
Każdemu pracownikowi we Francji należy się 2,5 dnia płatnego urlopu za każdy przepracowany miesiąc, zatem 30 dni roboczych (5 tygodni) w roku urlopowym, za 10 miesięcy 25 dni, za 6 miesięcy 15, a za 5 miesięcy pracy należy się 13 dni urlopowych. Jeżeli w okresie urlopu wypada dzień świąteczny, długość urlopu przedłuża się o 1 dzień. Liczba uzyskanych dni urlopowych znajduje się na odcinku wypłaty.

Wynagrodzenie za pracę
Minimalna płaca we Francji to SMIC (Salaire minimum interprofessionnel de croissance)
Od 1 stycznia 2016 roku płaca wynosi 9,67 € brutto (7,45 euro netto) za godzinę pracy. Wynagrodzenie miesięczne brutto za pracę na pełnym etacie wynosi 1466,62 €. Od tego wynagrodzenia odprowadza się składki na ubezpieczenie w wysokości ok. 23%.
1 stycznia każdego roku stawka płacy minimalnej ulega rewaloryzacji. Wynagrodzenie za pracę jest opodatkowane w wysokości ok. 22%. Wynagrodzenie za nadgodziny wzrasta odpowiednio:

• 25% za pierwszych 8 godzin (tj. od 36 do 43 godziny pracy)
• o 50 % za każdą następną godzinę.

We Francji obowiązek odprowadzania podatku w pełni spoczywa na pracowniku. Zaliczki na poczet podatku dochodowego nie są potrącane z pensji, jak to ma miejsce w Polsce.